In Memoriam
Het maken van de teksten op armbanden (en kettingen) raakt mij soms ook. Het zijn de verhalen erachter, die recht uit het hart komen. Nog vol emotie word ik gebeld of aangesproken door iemand die op zoek is naar een blijvende herinnering. Zo ook Syl. Mijn lieve trainingsmaatje die een aandenken zocht aan haar eerste hondje.
Toen Levi 4 maanden was, kwam hij bij Syl wonen. Een onopgevoede kleine opdonder die constant ziekig was. Het was liefde op het eerste gezicht. 'Hij bleef onopgevoed', vertelt Syl in de kleedkamer na onze training. Ze lacht. 'Hij liet zichzelf uit. De hele buurt kende hem. En als ik hem tijdens het uitlaten niet meer kon vinden of hij mij niet meer, liep ie gewoon naar huis! Ik heb wat afgezocht hoor, zat ie uiteindelijk gewoon voor m'n deur. Levi wist feilloos waar hij woonde.' Maar meestal was hij haar schaduw. Zat ze op de wc, dan snuffelde hij aan de deur. Als ze kookte, zat hij in de hoek van de keuken en zodra ze de tuin in liep, kwam hij bij haar staan. Syl kreeg nog twee honden, maar daar moest Levi niets van hebben. Hij gedoogde ze. Dertien jaar lang bleef Levi Syl d'r trouwe hond. Tot hij écht ziek werd en ze hem moest laten inslapen. 'Levi was een lief, eigenwijs en chagerijnig hondje. Maar wel mijn hondje.'
