Niet alle Kenianen lopen voor het geld
Hij staat daar al een tijdje. De Keniaanse hardloper. Op de hoek van de straat, waar het normaal wemelt van de taxi’s. Nu rijdt er geen een. Valencia is in positieve zin ontregeld door de marathon. Hij heeft het warmhoudfolie stevig om zich heen gewikkeld, want het is best koud. Vanuit ons hotel zag ik hem al staan en nu we, fris gedoucht, zelf ook op zoek zijn naar een taxi, wandelen we naar hem toe. Ik kijk rond, waar is zijn manager? Heeft hij de auto van zijn team gemist? We maken grapjes. Zou het de winnaar zijn? Mijn vriend liep zojuist een persoonlijk record. Hoever zat hij achter onze Keniaan? Hij kijkt ons aan en ziet de medaille om Johans nek. Wat was je tijd, vraagt hij. 3.49,01 antwoordt mijn vriend. Wat volgt is een stralende lach. Hij vindt het een tóptijd! Wat lief dat hij zo reageert, zeggen we tegen elkaar. En jij? Wat heb jij gelopen? Trots antwoordt hij: 4.20. Verbaasd kijk we hem aan. Het botst in ons hoofd. Dat kom je niet vaak tegen, een Keniaan die dubbel de tijd van zijn winnende landgenoot loopt. Ik ben sowieso nooit een Keniaan tegen gekomen die boven de 2.30 liep.
Sparen
Er komt geen taxi aan. En onze vriend heeft het nu echt koud, en is hongerig. We nodigen hem uit met ons mee te eten. Gretig neemt hij de uitnodiging in ontvangst. We gaan op de hoek in een tentje zitten. Peter blijkt een businessman te zijn. Hij runt een taxibedrijf in Nairobi. Spreekt perfect Engels en is voor het eerst buiten Kenia. Lopen geeft hem de gelegenheid de wereld rond te trekken. En hij heeft hogere doelen. De majors. Alle grote marathons wil hij gelopen hebben. Hij hoopt ingeloot te worden voor New York. Maar eerst sparen, niet alle Kenianen lopen voor het geld. Als ik maandagmorgen naast de winnaar in het vliegtuig zit, kijk ik hem aan. Hij zit diep verscholen in zijn telefoon. Ik denk aan Peter die is achtergebleven in zijn pension. Om iets meer van de wereld te zien, voor het eerst in zijn leven, en deze week is dat Valencia.
